Gregorian Chant for the Dead: Dies irae

Dies irae, dies illa
 Solvet saeclum in favilla
 teste David cum Sibylla.
 Quantus tremor est futurus
 quando judex est venturus
 cuncta stricte discussurus!
 Tuba mirum spargens sonum
 per sepulcra regionum
 coget omnes ante thronum.
 Mors stupebit et natura
 cum resurget creatura
 judicanti responsura.
 Liber scriptus proferetur
 in quo totum continetur
 unde mundus judicetur.
 Judex ergo cum sedebit
 quidquid latet, apparebit
 nil inultum remanebit.
 Quid sum miser tunc dicturus?
 quem patronum rogaturus
 cum vix justus sit securus?
 Rex tremendae majestatis
 qui salvandos savas gratis
 salve me, fons pietatis.
 Recordare, Jesu pie
 quod sum causa tuae viae
 ne me perdas illa die.
 Quaerens me, sedisti lassus
 redemisti crucem passus
 tantus labor non sit cassus.
 Juste judex ultionis
 donum fac remissionis
 ante diem rationis.
 Ingemisco, tamquam reus:
 culpa rubet vultus meus
 supplicanti parce, Deus
 Qui Mariam absolvisti
 et latronem exaudisti
 mihi quoque spem dedisti.
 Preces meae non sunt dignae
 sed tu, bonus, fac benigne
 ne perenni cremer igne.
 Inter oves locum praesta
 Et ab haedis me sequestra
 Statuens in parte dextra.
 Confutatis maledictis
 flammis acribus addictis
 voca me cum benedictus.
 Oro supplex et acclinis
 cor contritum quasi cinis
 gere curam mei finis.
 Lacrimosa dies illa
 qua resurget ex favilla
 judicandus homo reus.
 Huic ergo parce, Deus
 pie Jesu Domine
 dona eis requiem.
 Amen.